نام منطقه: منطقه حفاظت شده قيصري

تاريخچه حفاظت منطقه از ابتدا تاكنون: منطقه حفاظت شده  قيصري در تاريخ 15/5/1380 بمدت 5 سال بعنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شد و اقدامات لازم جهت ارتقای منطقه حفاظت شده در بهمن ماه سال 1386 با وسعتي بالغ بر 8536 هكتار به نتيجه رسيد و عملا به عنوان منطقه حفاظت شده تبديل شد.

وسعت: 8536 هكتار

زیستگاه: کوهستاني

مختصات منطقه:

طول جغرافيايي :  َ 16 و  50ْ تا    َ 26 و  50ْ

عرض جغرافيایي: َ 08 و 32ْ  تا    َ 14 و  32ْ

جاذبه هاي گردشگری :عکاسی طبیعت و حیات وحش ، کوهنوردی ، صخره نوردی ، دیرین شناسی ، مطالعات اکولوژیکی، خصوصیات فرهنگی (وجود عشایر)، باستان شناسی

این منطقه در جنوب غربی استان در مجاورت زرد کوه و در حوزه استحفاظی دو شهرستان کوهرنگ و اردل قرار دارد. سیمای عمومی منطقه کوهستانی با دیواره های صخره ای مرتفع و دره های عمیق و پوشش گیاهی انبوه مرتعی است.

بلندترین قله منطقه قله تومن(احمد لیوه) با ارتفاع 3553 متر و کمترین ارتفاع در حدود 1800متر در پل دشتک است. آب و هوای منطقه تحت تاثیر جریانات هوای مدیترانه ای بوده و بیشترین بارش در اواخر پاییز تا اواسط بهار صورت می گیرد. میانگین بارش سالیانه در کوهرنگ در حدود 1222 میلی متر است. کوهرنگ از پربارش ترین نقاط کشور بوده که این بارش ها در ارتفاعات عمدتاً به صورت برف است. همچنین میانگین دمای سالیانه در کوهرنگ 5/9درجه سانتیگراد است که خبر از یک اقلیم سرد و مرطوب می دهد به طوری که میانگین یخبندان در طول سال در این منطقه 118 روز می باشد.

دیواره زردکوه در نگهداری و هدایت رطوبت وارده از غرب کشور سهم بسزایی داشته و به واسطه همین رطوبت منطقه دارای پوشش گیاهی بسیار متنوع با انواع آندمیک متعدد است. منابع آبی مهم منطقه شامل رودخانه های شهریاری و آب کوهرنگ با طول تقریبی 15 کیلومتر است که با عبور از وسط منطقه آن را به دو نیمه تقسیم می کند. آب کوهرنگ سرچشمه اصلی رودخانه زاینده رود است. آثار یخچال های قدیمی دوران یخبندان بر روی ارتفاعات منطقه زردکوه قابل روئیت بوده و امروزه این قلل پوشیده از برفچال های دائمی و موقت فراوانی است که سرچشمه بسیاری از رودها و چشمه ها هستند.

پوشش گیاهی:

در منطقه قیصری تعداد 487 گونه گیاهی از 65 خانواده و 301 جنس شناسایی شده است. وجود این تعداد گونه در این وسعت، نشان دهنده تنوع وغنای گونه ای بالا در منطقه می باشد. از این تعداد گونه گیاهی در حدود 179 گونه آن دارویی می باشد. در حدود 46 گونه از گیاهان موجود در منطقه، در لیست گونه‌های در حال انقراض  قرار دارند که لزوم حفاظت هر چه بیشتر این منطقه را تاکید می‌نماید. خانواده Compositae با 40 جنس و 70 گونه مقام اول را در بین خانواده‌های گیاهی موجود در منطقه به خود اختصاص داده است. بیشترین تعداد گونه مربوط به جنس Astragalus از خانواده Papilionaceae می باشد. پوشش گیاهی منطقه بسیار متنوع بوده و شامل انواع فراوانی از جمله گونه های زیر است:

اسپرس کوهی، انواع کلاه میرحسن و گون، آلاله، لاله کوهی، انواع زنبق، ریواس، ترشک، گزنه، دافنه، بادام کوهی، اورس، بنه، زالزالک، کیکم، ارژن، گز، شیرخشت، تمشک، آلبالو وحشی، گیس پیرزن، نسترن وحشی، خرگوشک، عروس سنگ، گل حسرت، انواع شقایق، کنگر، چای کوهی، آویشن، کما، جاشیر و ...

گونه های جانوری:

از پستانداران شاخص منطقه می‌توان به پلنگ، خرس قهوه‌ای، کل و بز وحشی، گرگ‌خاکستری، سمور ‌سنگی، ول ایرانی، راسو و... اشاره کرد.
پرندگانی چون عقاب طلایی، کبک‌دری، شاهین، بحری، قرقی،دلیجۀ کوچک، دال معمولی، هما، شاه‌بوف، شبگرد‌ معمولی، چلچلۀ‌کوهی، چک‌چک کوهی، سهره ‌طلایی، کبک، سسک گلو سفید، زاغ نوک زرد و قرمز و... در منطقه حضور دارند.
از خزندگان منطقه می‌توان به آگامای صخره‌ای پولک‌درشت، آگامای چابک، گکوی انگشت برگی خالدار، افعی‌کوهرنگی، گرزه‌مار، مار پلنگی، مار چلیپر، تیرمار و ... اشاره کرد.